Թող Աստված չանի, իսկ Աստծո աչքը, թվում է, կշտացել է մեր գլխին աղետներ բերելուց և չի անի, եթե հանկարծ աղետ պատահեր, և աշխարհի երեսից վերանար հայ բազմադարյան պոեզիան ու հրաշքով փրկվեր միայն Վահագն Դավթյանի վերջին ծաղկաքաղ մատյանը, այդ մատյանը կարդալով, մարդիկ կպատկերացնեին, թե ազգային ինչպիսի մեծ ու ազնիվ պոեզիայի արդյունք է դա, թե բանաստեղծության ինչ լեզու և լեզվի ինչ բանաստեղծություն է ունեցել հայ ժողովուրդը: Կպատկերացնեին, ինչպես մենք ենք պատկերացնում նախաքրիստոնեական ժամանակների մեր պոեզիայի վեհությունը մեզ հասած պատառիկների շնորհիվ: Կպատկերացնեին, որովհետև այդ մատյանն իր մեջ առած ունի հայ պոեզիայի բոլոր լավագույն հատկությունները՝ «Վահագնի ծնունդից» մինչև «Հոգեհանգիստ», մինչև «Ափ մը մոխիր», մինչև «Նաիրյան շարքը» (տերյանական), մինչև «Ես իմ անուշ Հայաստանի», մինչև «Արա Գեղեցիկ» ու «Ձայն հայրենական»: Այս բոլորը, երևի, այսքան նշանակալից չլիներ, չդառնար այդքան մեծ արժեք, եթե չկրեր Դավթյանի անխառն անհատականության կնիքը: Անհատականություն, որի անստորագիր կես տողի ելևէջն անգամ անմիջապես մատնում է հեղինակին: Իսկ ինչպիսի՞ բանաստեղծ է Վահագն Դավթյանը այդ մատյանով... «Հանդա՞րտ», «մեծադղո՞րդ», «ինտելեկտուա՞լ», «զգացմունքայի՞ն», «կրքայի՞ն», թե՞ «կյանքային»: Ես կասեի՝ բոլորը միասին, ամբողջական, միակտոր, միաձույլ, կատարյալ, անթերի:

Ամեն օր բազմաթիվ մարդիկ այցելում են Արծվաշեն: Այդ ուղղությունն ադրբեջանական տուրիստական գործակալություններում պահանջարկ է վայելում:

Մի կին վերջերս ինձ գրեց. «Դու Վանոյի մոտ զրո ես քո կեղտոտ կոշիկներով: Չհամարձակվես քաղաքականություն մտնել... »:

Կհիշե՞ք, ՖԲ -ում ու ոչ միայն, մոդայիկ էր 1921 թ. մարտի 16-ի ռուս-թուրքական պայմանագիրը:

Մի օր Փափազյանն ասաց. - Ես չեմ ուզում մեռնել, երևի ոչ ոք էլ չի ուզում մեռնել: Բոլոր ասողները, թե իրենց համար մեկ է՝ վաղը կմեռնեն, թե մի քանի տարի հետո, անկեղծ չեն: Ոչ ոք չի ուզում այս աշխարհից հոժարակամ գնալ:

Ադրբեջանցիները սոցհարցում են արել իրենց մեջ։ Ըստ այդ հարցման տվյալների՝ նրանք համարում են, որ 44-օրյա պատերազմի ժամանակ Ադրբեջանի հիմնական դաշնակիցներն են եղել՝ այո՛, Էրդողանը՝ 92,6%

Պարզվում է, ԵԱՏՄ երկրների մայրաքաղաքների մեջ ամենաթանկը Երևանն է:

-Իսկ հիմա չերթա՞նք կաբարե մը։ -Չէ, հիմա երթանք օթելս, ես ուզում եմ ձեզ Հայաստանի կոնյակով հյուրասիրել. խմենք Համաստեղի ոսկորների հանգստության կենացը: Ես իմ արխիվում մի նամակ ունեմ, որ Համաստեղն է գրել ինձ 1965 թվականի դեկտեմբերին, երբ «Հայրենիքի ձայնի» խմբագիրն էի: Նամակը երկար է,ուստի միայն հատվածներ կբերեմ նրանից:

Մի լոռեցի դաշտով գնալիս ա լինում, տեսնում ա իրա համար հանգիստ նստած մի եզ, մտածում ա. «Տենաս էս եզի գլխին որ գլխով տամ, ի՞նչ կլնի»:

Հարց (պատասխան) Երևանի գործող քաղաքապետ Ավինյան Տիգրանին. 1. Ինչու՞ չի ծառայել ՀՀ զինված ուժերում: